Menu
Zakon Rycerski Świętego Jerzego Męczennika, założony w 1326 roku przez Karola Roberta Andegaweńskiego, króla Węgier jest religijnym braterstwem Kawalerów i Dam, którzy prowadzą życie pod hasłami pokory, lojalności i służby dla wspólnego dobra. Braterskie Stowarzyszenie Świętego Jerzego powstało jako jeden z pierwszych królewskich i wojskowych zakonów rycerstwa, zakon, który w ostatnim czasie dzięki swojemu zaangażowanemu kierownictwu znacznie rozwinął się na arenie międzynarodowej.
Zakon założony został ponad 675 lat temu, 23 kwietnia 1326 roku w Wyszegradzie na Węgrzech przez króla Karola Roberta, prawnuka Karola Anjou, w obecności jego biskupów i dworzan. Jest to najstarszy z tych zakonów rycerskich, które powstawały jako instytucje „królewskie”, niezależne od kościoła. Chociaż był to początkowo zakon wojskowy i dobroczynny, służba wojskowa nie jest już wymogiem jego członkowstwa, choć wiele z ceremoniału i wystroju uroczystości Zakonu przywołuje atmosferę militarną.
Jest to zakon świecki poświęcony imieniu Trójcy Świętej pod szczególnym patronatem Świętego Jerzego (patron rycerstwa). Oryginalne dokumenty założycielskie przechowywane są w Węgierskich Archiwach Narodowych w Budapeszcie.
Historię większości zakonów rycerskich i religijnych komplikują zmienne losy polityki krajowej i zagranicznej, ale potrafią one przetrwać, jeżeli wspiera je szczera reakcja na potrzeby danego okresu, inspirowana przez Ducha Świętego. Naśladowców tradycji bractw rycerskich, które przyjęły za patrona Świętego Jerzego, można znaleźć w całej Europie. Na Węgrzech takim bractwem jest założony w XX wieku Zakon Rycerza (Order of Vitéz), ale Historię większości zakonów rycerskich i religijnych komplikują zmienne losy polityki krajowej i zagranicznej, ale potrafią one przetrwać, jeżeli wspiera je szczera reakcja na potrzeby danego okresu, inspirowana przez Ducha Świętego. Naśladowców tradycji bractw rycerskich, które przyjęły za patrona Świętego Jerzego, można znaleźć w całej Europie. Na Węgrzech takim bractwem jest założony w XX wieku Zakon Rycerza (Order of Vitéz), ale Zakon Rycerski Świętego Jerzego odrodził się jako kontynuacja oryginalnego po upadku komunizmu w 1989. W ceremonii wprowadzenia na urząd poprzedniego Wielkiego Mistrza – Sędziego Sądu Najwyższego Republiki Węgierskiej – która odbyła się w Bazylice Świętego Stefana w Budapeszcie, wziął udział przedstawiciel Prezydenta Republiki, Prymas Węgier i zwierzchnik kościoła protestanckiego na Węgrzech, jak również liczni politycy. Jako coroczna uroczystość, dzień ten stał się częścią tradycji uroczystości państwa, w kórej uczestniczą najwyżsi rangą członkowie Rządu, armii i kościołów, jak również ludzie dobrej woli ze wszystkich środowisk społecznych i zawodowych.
Od stuleci kult Świętego Jerzego był częścią żywej tradycji w sercach i umysłach Węgrów. To oddanie pomogło Zakonowi przetrwać w burzliwych czasach. Odmiennie od innych republik, Węgry utrzymały jako symbol narodowy Koronę Świętego Stefana – Prezydent, ministrowie oraz oficerowie sił zbrojnych składają przysięgę lojalności i oddania właśnie na tę koronę. W szesnastym wieku papież Paweł II, ówczesny Wielki Mistrz Zakonu, dodał tę koronę do insygniów Zakonu. W XX wieku Zakon został oficjalnie zarejestrowany jako instytucja dobroczynna według przepisów prawa angielskiego i uznany przez Międzynarodową Radę Zakonów Rycerskich.
Król Karol Robert utworzył swoje stowarzyszenie rycerskie w czasie konfliktów społecznych i walki o władzę na Węgrzech i wykorzystywał swoich rycerzy jako środek przywrócenia porządku, przede wszystkim dający przykład lojalności i dobrego charakteru. Obowiązki pierwszych pięćdziesięciu Rycerzy dworu królewskiego obejmowały wierność i posłuszeństwo królowi, praktykowanie wiary chrześcijańskiej poprzez prowadzenie działalności dobroczynnej, i przestrzeganie kodeksu rycerskiego. Dziś członkowie Międzynarodowego Rycerskiego Zakonu Świętego Jerzego przestrzegają tych samych zasad, dowodząc swojej wartości przez przestrzeganie praw i tradycji etycznych i moralnych społeczeństwa, udowadnianie swojej wiary w Boga Wszechmogącego, i podtrzymywanie ducha rycerstwa na świecie. Obejmuje to wspieranie zrozumienia i współpracy pomiędzy ludźmi i narodami i charytatywną służbę ludzkości poprzez wpieranie osób znajdujących się w trudnej sytuacji w hospicjach, sierocińcach i domach opieki społecznej oraz domów starców. Wszyscy członkowie Zakonu kontynuują pracę Zakonu bezpośrednio poprzez doroczną ofiarę finansową i dobrowolne datki.
Przez stulecia kierownictwo Zakonu pozostawało w rękach królów Węgier, cesarzy rzymskich, kardynałów i papieży. Rozkwit swój w czasach współczesnych Zakon zawdzięcza w dużej mierze niezłomnej osobowości i talentowi przywódczemu niedawno zmarłego Wielkiego Mistrza, Jego Ekscelencji Generał-Majorowi Jánoszowi Karászy-Kulin MVO KCStG GCLJ HonLLD. Generał był weteranem powstania węgierskiego 1956 roku, odznaczonym za odwagę i ogólnie szanowanym przez rodaków za swoją ciągłą działalność na rzecz potrzebujących.
Zakon założony został ponad 675 lat temu, 23 kwietnia 1326 roku w Wyszegradzie na Węgrzech przez króla Karola Roberta, prawnuka Karola Anjou, w obecności jego biskupów i dworzan. Jest to najstarszy z tych zakonów rycerskich, które powstawały jako instytucje „królewskie”, niezależne od kościoła.